ای من،

اگر امید نداشتم،هرگز به آهنگی که روزگار می نوازد،گوش نمی سپردم بلکه از هم اکنون ادامهء حیاتم را قطع و نمایش وجودم در عرصهء هستی را به رازی پنهان تبدیل می کردم که گورها آن را بپوشانند.

چه ننگ است روزگار آدمی،

                                      دگر گشایش امید نباشد.